Tuesday, February 27, 2007

7

I've fallen a long long way from who I used to be...



And no matter how hard I try, I'm still losing this battle.



Victory has been promised to me more than once and each time, I've let myself believe that I will win. In the end, those false hopes only made it harder for me to try again. They only made me realize how desperate and how helpless I am.



I can't bear any of this longer. I'm losing hope. I'm getting tired. It is so easy to just give up but I can't! Tomorrow, I will face the world again, hiding from strangers' sly looks and wry smiles, all the while wishing for the darkness to come and take over the merciless light.



If only I had my baby here, maybe I could think of some other things because when he is around, somehow, I can make myself believe that everything is really okay. That it doesn't really matter because no matter how bad my situation is, he'll still be there for me.



But today he's not here, and I am left with my own self-deprecating thoughts and egocentric weaknesses. I am letting myself strip away my confidence, because I myself, do not really believe that I am okay. I believe that I am in an alarming state. I believe that I am being judged upon and prejudiced against even before people really get to know me. I believe that people tend to avoid me. I believe that I am being robbed of chances I deserve to have had clinched. Even my friends avoid confronting me with it, because they, like me, believe that I'm hopeless.



It is paradoxical that no matter how open-minded and flexible people may think I am, I still can't make myself believe in what is pure and true. I still can't make myself accept that things are really okay because my personality is partly superficial and aesthetically-inclined. No matter how I try, I cannot force myself to believe that everything is okay in spite of what the mirror is shouting at me.



Some do help. My baby helps but he is unsuccessful because he isn't able to fully understand my situation. He doesn't know how low I've already fallen and that my failure to follow his strict redemption orders is not because of mere stubborness or laziness but because of a sense of hopelessness. I am aware of my goal, but I am so tired of trying and trying and failing. I am so tired of fighting against something I cannot control and I am letting myself helplessly be swept away to the netherworlds of our society.



It is easy for you to say comforting words. Easy for you to tell me not to give up, and I know that you mean well but there are some things you just can't understand without you being in my shoes. Easy for you to say that "this is not like you", but really, you don't know how different and low I can get myself into sometimes. I cannot convince myself to go on and try again because I am trying but you don't believe me because I keep silent.



The nights will continue to offer me peace, but tomorrow, the sun will rise again to show me that



I've fallen a long long way from who I used to be.

Friday, February 23, 2007

Sa Kasal Mo

Sabi nila, intindihin ko na lang daw ang desisyon ninyo. This time daw, sabi nila, ako naman ang magpakumbaba. Ako naman ang umintindi. Eh ano ngayon kung malaman ko na hindi ako makakapunta sa kasal mo? Kailangan pang kumalat muna ang tsismis sa buong Chem bago ko pa talaga malaman (putang-ina) at talagang hindi sabihin sa akin ng derecho? Ano naman ngayon? Sino ba naman ako para masaktan eh hindi naman ako ang ikakasal. Araw ninyo iyon. Wala ako. Hindi ako kasama dahil ayaw ninyo.



Sino ba naman ako, ***? Ex mo? Oo. Pero ang pagkatao ko ba ay makukulong lang doon sa dalawang letrang iyon? Habang buhay na ba akong makikilala ng iyong asawa bilang iyon lang sa buong buhay nyong magkasama? Si Bry, ex ko. Iyon lang ba iyon, ***?



Paano na ang mga alaala natin? Ang mga tawanan sa biochem class? Reporting with Snowie? Ang pa-X na bra ni Jayson Victoria? STS? Paano na ang boarding house moments? Ang pagrereview para sa boards? Ang walang tigil na kwentuhan at heart-to-heart talks? Ang isang linggong libreng dinner mo mula sa akin bago ka umalis? Paano na ang lahat, ***? Sino nga ba naman ako?!



Ikakasal ka na! Ikaw, si ***, isa sa mga taong pinaka-hindi ko makakalimutan sa buong buhay ko. Ikakasal ka na! At hindi man lang makikita sa special day mo na iyon. Hindi man lang kita mababati. Hindi kita makikitang naka-wedding dress at nasa simbahan. Hindi ko kayo makikitang mag-"you may kiss the bride." Ikakasal ka na, at wala ako doon dahil pinagbawalan niyo akong pumunta!



Putang-ina, ***, hindi niyo naiintindihan kung gaano kasakit! Putang-ina! Alam mo bang humagulgol ako sa apartment, umiyak sa harap ni Loida at ni Jason at nakipagsigawan kay Lea dahil sa desisyon ninyo? Iba kasi iyong hindi makakapunta sa talagang pinagbawalan eh. Iba yung dating. Tapos ang masama pa ay hindi man lang ipinaliwanag kung bakit.



Ano bang masama dun, ***? Akala ba niya manggugulo ako? Diyos ko naman, ang tagal na ng lahat di ba? Tapos na tapos na. Ang dami nang nangyari mula noon. At kung nasaktan man kita, lahat naman tayo nakakasakit kahit hindi natin gustuhin. Past is past at ang mahalaga ay maayos naman tayong nagbati.



Ewan ko talaga, ***, nasaktan ako. Kaya ako nagagalit dito ay nasasaktan ako. Kasal mo iyon, ***, at wala ako. Wala ako doon. Hindi niyo ako papapasukin. Hindi kita makikitang masaya. Hindi ako maiiyak sa tuwa sa simbahan dahil finally, masaya ka na. Mapapaluha dahil ikinasal ka na, si ***, isang matalik na kaibigan. Flowers. Lace. White. Nandun ka, kasama ang iyong pamilya, ang ating mga batchmates - sina Rhay, Tin, Loida, Lori, Chase, Iya. Walang Bry. Bawal si Bry. Wala ako doon. Bawal ako sa pinaka-espesyal na araw ng iyong buhay.



Mahirap man para sa akin, hindi ko na ipagpipilitan pa ang sarili ko. Kung ayaw ako ng asawa mong pumunta, sino nga ba ako para tumanggi? Iintindihin ko na lang, dahil kahit ano pa ang mangyari. Kahit na bawal ako pumunta ay masaya ako para sa iyo, ***, dahil ikakasal ka na. Magkaka-pamilya ka na. Mabuti ka pa, ikakasal. Ako, ***, makakapagpakasal pa ba ako? Nakakatawa 'no? Isa na nga lang iyon sa mga naiisip kong pampalubag-loob, na at least, makikita ko ang mga kaibigan kong ikakasal, masaya, habang buhay na may makakasama. Na makikita ko silang simulang tahakin ang landas na hindi ko madaraanan. Masaya na ako nun. Kaya nga excited na ako pumunta sa kasal mo... Tapos bigla ko na lang malalaman na...



Nalulungkot ako para sa aking sarili dahil... Wala ako doon... Bawal ako... Wala si Bry... Hindi man lang kita makikita... Sa kasal mo... Ikaw... Si ***... Na minsan ay nakasama ko sa boarding house. Na minsan ay naging best friend ko. Na minsan ay minahal ko. Bawal ako... I'm uninvited. I'm unwanted. At tanggap ko na kaya if ever man, huwag niyo na akong imbitahin pa.



Sana, ***, kahit na wala ako doon, maipadama ko sa iyo na masayang-masaya ako para sa iyo. Na kahit na wala ako doon, makita mo kong naiiyak sa tuwa sa simbahan, yayakapin ka, at sasabihing...



...



...wala siguro, maiiyak lang ako.



***



Nasasaktan ako, ***, dahil hindi niyo naiintindihan kung gaano din ka-importante sa akin ang araw ninyo.



Tuesday, February 20, 2007

Paglimot

Sa Chowking. Kanina. Iniisip ko. Kung bakit ganito. Ako. Tumigil. Ang baso ko ng Sarsi. Papunta sa aking labi. Sa kakaisip. Kung bakit.



Nakakunot. Ang aking noo. Dahil nagalit ako. At nagagalit pa rin. Dahil nakuha mo na namang. Pasakitin ang aking ulo. Kahit na. Wala ka namang ginawa.



Naiinis ako. Dahil ayoko nang nagpapatalo. At ayokong maging tanga. Para sa isang taong. Wala man lang pakialam. Kung makakasakit siya. Wala man lang pakialam. Sa pakiusap. Wala nang inisip. Kundi ang putang-inang sarili niya.



Naaalala ko pa rin. Kung gaano kahirap. Ang umamin sa iyo. Na may nararamdaman ako.



Naaalala ko pa rin. Kung paano mo sinira. Ang dapat sana. Ay isang maayos na usapan. Kung paano ka nagpadaig. Sa sarili mong kaduwagan. Sa sarili mong kayabangan.



At ngayon. Mas malinaw na sa akin. Na wala ka talagang kwenta. Na hindi karapat-dapat. Na sayangin ko ang pag-iisip. At pagmamahal ko. Para sa walang kwentang taong. Kagaya mo.



Oo. Malinaw na nga iyon. Matagal na panahon na. Pero bakit. Kanina. Nakasabay na naman kita. Sa Ikot. Apat na beses na kitang nakita. Nitong linggo. At pareho tayong mag-isa. At kahit ano mang isulat ko dito. Kahit ano mang paghahanda ko. Dito sa blog. Sa aking sarili. Hindi ko pa rin magawang. Hindi maapektuhan. Ng mga sitwasyong. Para sa iyo. Ay walang kabuluhan. Na para sa iyo. Ay mga sitwasyong. Dapat lang iwasan. Dahil wala ka namang. Pakialam. Kung ano man. Ang nararamdaman ko.



At kanina. Sa Chowking. Habang ako ay. Mag-isa. Iniisip ko ang lahat. Habang nakalapat. Ang labi ng baso. Sa aking sariling labi.



At kanina. Sa tricycle. Habang papunta ako dito. Ay naisip kong. Hindi pagmamahal. Ang hinahanap ko. Hindi iyon. Ang kailangan ko sa iyo. Ang dahilan. Kung bakit ako nagagalit. Kung bakit pa kita iniisip.



Gusto ko lang na. Gumanti. Gusto kong masaktan ka. Gusto ko ring. Maranasan mo. Ang hirap na dinanas ko. Dahil sa pagka-makasarili mo. Gusto kitang. Makitang. Luhaan. Magulo ang mundo. Gusto nang magpakamatay. Dahil. Sinaktan mo ako. At kahit na. Gumawa ako. Ng paraan. Para masagip. Ang sarili ko. At ang sarili mo. Ay hindi mo pa rin ako. Sinagip. Kahit na anumang. Pagmamakaawa. Pakiusap. Pag-intindi. Wala kang. Ibinigay. Hindi mo ako. Pinakinggan. Ni isang kusing.



Kaya dahil doon. Gusto kong mawala ka na. Dito. Umalis ka na. Ayaw na kitang. Makita pa. Sinaktan mo ako. At alam mo iyon. Pero wala ka pa ring. Ginawa. At ang paghihiganti na lang. Ang nakikita kong paraan. Para maayos. Ang sitwasyon. Dahil ayaw na ayaw ko. Ang nagpapatalo.



At ang mas. Nakakainis pa. Ay bakit ko pa. Sinulat dito. Ang lahat ng ito. Dahil ang pagsusulat nito. Ay isa nang pahiwatig. Na alam ko sa sarili ko. Na talo nga ako. Na binasted mo nga ako. Na bitter ako.



Alam ko naman. Sa sarili ko. Na nakamove-on na ako. Noon. Walang pagsisinungaling. Ayoko nga lang. Na nakikita ka ulit. Ayoko nang. May nagpapaalala sa akin. Na minsan. Ay nagmahal ako. At nasaktan. Natalo. Napahiya. Na minsan. Ay nagmahal ako. Iniwanan. At kinalimutan.

Friday, February 16, 2007

Sana

Ilang pulgada lang ang distansya natin sa isa't isa kanina sa maluwag na Ikot. Isang lingon ko lang, pwede na kitang matitigan. Igalaw ko lang ang aking braso at pwede na kitang mahawakan. Pero hindi ganoon ang nangyari. Hindi ganoon ang ginawa ko. Parang may nabuong pader na gawa sa hangin sa pagitan nating dalawa.



Si LE na nasa kaliwa ko, panay ang ngiti sa akin. Sa lahat ba naman ng pagkakataon, kung kailan hindi niya dala ang kanyang kotse, saka pa kita makakasabay. Pero buti na lang din at kasama ko siya para tabla tayo. May kasama ka, may kasama din ako. Ayaw na ayaw ko sa lahat ang nagpapatalo.



Tuloy lang ang kwentuhan namin ni LE. Tuloy din ang kwentuhan nyo ng kasama mong babae. Tuloy lang ang buhay nating dalawa na para bang wala kang ginawang masama sa akin. Na parang hindi tayo magkakilala talaga. Na parang hindi mo ginulo ang buhay ko nang isang taon. Tuloy lang ang kwentuhan.



Naaalala ko noong Martes, nakita ka raw ni LE sa Fair at lingon ka raw nang lingon sa kanya. Bakit, akala mo ba papansinin ka niya at lalapitan? Hinahanap mo ba ako dahil alam mong lagi kaming magkasama? Bakit mo ako hinahanap? Para magtago? Para ituro ako sa mga kaibigan mo at para pagtawanan? Bakit mo pa ako hinahanap? Akala ko ba kinalimutan mo na ako?



Hindi kita natingnan nang maigi pero napansin kong nagbago ka na mula noong huli kitang makita. Hindi ka na mukhang totoy. Maporma ka na. May gel na ang iyong buhok. Iba na ang iyong sapatos (kulay black na). Pumoporma ka ba kasi may girlfriend ka na? O baka naman boyfriend?



Bumaba na kami ni LE sa SC. Nauna akong bumaba. Nagmamadali pa nga ako at umalis na sa aking upuan kahit na hindi pa talaga tumitigil ang jeep. Hindi kita pinansin. Nakatingin lang ako sa sahig. Akala ko ilalayo mo ang iyong tuhod para makadaan ako nang mas madali. Pero wala. Wala lang. Hindi tayo magkakilala. Hindi siya big deal. Walang nangyari.



Nang makababa na kami ni LE, sabi niya nag-bye ka daw sa kanya. Bakit sa akin hindi? Sabagay, hindi naman kita pinansin. Pero masisisi mo ba ako dun? Masisisi mo ba ako kung hindi kita kayang tingnan man lang? Masisisi mo ba ako kung bakit nasaktan ako dahil kaya mo akong kalimutan nang ganun na lang? Na parang wala man lang talaga tayong masasayang pinagsamahan, ikaw at ng iyong mga classmates? Ikaw at ako? Masisisi mo ba ako kung bakit pinagsisisihan ko ang makilala ang isang mayabang na gagong katulad mo?



Ayoko na kasi, Lui. Ayoko nang maging tanga para sa iyo. Siguro, akala mo pagbaba ko kikiligin ako? O kaya naman ay mapapaiyak? O kaya...



O kaya...



...



Sana...



Sana nandito ang baby ko... Sana kasama ko siya...



Sana...



Sana hindi ako tanga... Sana hindi na lang kita nakilala...



Kasi.



Kasi... Minsan...



Tanga talaga ako.



...



...



...



...



Sana nandito ang baby ko...







Monday, February 12, 2007

Voice

A wave was passing through the crowd around me. Hypnotized by the music. Eyes locked on the performers onstage.



Sa saliw ng musika ng Kjwan, Imago, Spongecola.



Heads were nodding. Feet were tapping. Whole bodies were attempting to defy gravity, bouncing off the ground in time with the beat.



Purple lights. White lights. Red lights and yellow lights fading on and off the stage. Shouts and yells from the crowd. Raised hands given a voice of their own. Rock! Peace! FREEDOM!!



Sa saliw ng musika ng Giniling Festival, Hilera, Up Dharma Down.



Something in the lights. Something in the bass. Something in the spirit of the crowd was tugging on me. As if I should have been there performing instead of standing with my friends on the grass, a spectator ion, a mere member of the faceless crowd.



When the music really gets into you, you wouldn't care about what other people would say. Raise your hands. Sway your body. Shout. Jump!



Sa saliw ng musika ng Paramita, Dicta License, Stonefree.



I could have danced like Imago's Aia. Could have sang like Hale's Champ. Could have played the keyboards like Up Dharma Down's Armi. Could have played the guitar as well as Spongecola's Yael. Could have composed songs like they all did. Could have performed. Could've pleased the crowd. If I chose to.



Sa saliw ng musika ng Chicosci, Radioactive Sago Project, Hale.



I could have done those things. I would have done those things if I wasn't stuck to the scientific world. I should have listened to my father when I was younger. I should have bought a guitar instead of a keyboard. Chiyo said if I learned to play the guitar earlier, I would have been very good at it now. I was her best student, she said. I had a natural instinct for strumming. A natural passion for creating music. A natural passion to please the crowd. A natural passion for performing onstage.



To make the crowd spirited manifestations of the sounds I'm making. To express my thoughts and feelings through songs heard on the radio. To make a mark. To be remembered long after I'm dead. To do what I want to do. To touch people's lives.



Sa saliw ng pagsayaw ng "I Like You" ni Jackie Rice at ng kanyang mas magagaling na backup dancers... (Extra Rice! Rice all you can! sabi ng audience)



But I'm stuck here behind your monitor. Stuck with words without beat and rhythm. No drums, no bass, no lead guitar. No trumpets, keyboards, nor synthesizers. But I have a voice here in my blog. My audience may be few, and I might not be able to make you raise your hands and yell. But with the right words written at the right time, I may touch your hearts like any song can.



Rock! Peace! FREEDOM!



I dare to dream. I may not rise to stardom, but I'm not standing idle either.



Sa saliw ng pag-awit ng "Stars are Blind" at "Crazy For You" ni Katrina Halili... (In fairness, natibo ako sa kanya.)

Sunday, February 11, 2007

2 Become 1

Kinakabahan ako nang kaunti. Tiningnan ko nang patago ang mga pasahero ng bus, lalo na yung mga nasa likuran. Wala. Wala namang nakatingin. Hindi nila tayo makikita. Yung konduktor nasa harap. Hindi siya lalapit sa upuan natin. Hindi nila tayo makikita.



Hinablot ko ang kaliwang kamay mo at dinala ko ito sa maliit na espasyong namamagitan sa atin. Nakakakaba pa din. Kapag may nakakita sa ating naka-holding hands, baka kung anong sabihin nila. Baka ipahiya nila tayo.



Tinakpan mo nang bahagya ang ating mga kamay ng iyong bag para hindi mapansin ng ibang mga pasahero. Nakahinga ako ng mas maluwag pero may kaba pa din kasi pwede pa rin nilang mahulaan ang ginagawa ng ating mga kamay.



Naalala ko bigla yung lumang commercial ng Kodak. Yung mga Kodak moments. Yung isang scene na may nerdy guy at may isang cool girl na hindi nagpapansinan pero magkatabing nakaupo sa isang mesa. Sa unang tingin, hindi talaga sila magkasama. Pero sa ilalim pala ng mesa, magkahawak sila ng kamay.



Parang ganoon yung naramdaman ko kanina. Ako, nakatingin sa may bintana sa kaliwa. Ikaw naman, nakatingin sa kanan. Parang walang namamagitan sa ating dalawa. Hindi lang nila alam, sa ilalim ng bag mo, may namumuong init sa pagitan ng ating mga palad...



Umandar ang bus at umandar rin ang aking puso, ngunit hindi nagtagal ay nagbitiw rin ang ating mga kamay dahil may kukunin ka sa iyong bag. Pero sa saglit na panahong iyon na magkahawak-kamay tayo sa loob ng bus, malayo na ang narating ng puso ko. Mas malayo pa sa naiandar ng bus. Mas malayo pa mula sa Philcoa hanggang Boni.



***



Malayo na nga ang narating ko ngayon, baby. Minsan tiningnan ko ang mga luma kong entries dito sa blog. Parang napakalungkot ko pa noon. At nakakatawa din dahil napaka-bitter at emotional ko. Pero ngayon, ang saya-saya ko na. Lahat na lang ng entries ko ngayon, sa huli, laging mababanggit kita kahit hindi ko naman talaga iyon ang intensyon ko nang simulan ko ang pagsusulat.



Ibang-iba na ako. Hindi na ako ang malungkuting si Bryan. Wala na akong suicidal tendencies. Tinatawanan ko na lang ang mga iyon. Ngayon, parang lahat na lang ng mga bagay, masaya. Ewan ko ba. Hindi ko rin maipaliwanag talaga. May mga malulungkot akong entries noon na halos umiyak na ako dito sa computer shop habang sinusulat ko. Ngayon, naiiyak din ako. Pero dahil sa sobrang tuwa naman.



Kagaya nang paglilinis mo sa kuwarto ko kagabi, naging maaliwalas na ang buhay ko. Kahit na ang lungkot ko noon kasi wala na akong kama, ngayon parang mas gumanda pa ang kuwarto ko. May mga decors na sa pader. Maayos na ang mga libro at mga accessories ko. Nawala na ang mga alikabok at kalat hindi lang sa kuwarto ko, pati na rin sa buhay ko.



Nang nagsosort tayo among my things para malaman kung alin ang pwedeng itabi at itapon, nakita ko ang sulat sa akin ni Chie-Chie noon pa na nakatago sa luma kong bag. Binasa ko ito saglit at napangiti na lang ako.



Ipinakita ko din sa iyo ang original colored cover ng "Lovely" na nahalungkat ko sa kahon. "Ang pogi ko dito 'no?" sabi ko. "Oo nga, except that you're oily," ang sabi mo naman. Tiningnan ko ito saglit at ibinalik sa kahon kasama nang ibang CD covers nang nakangiti.



Nakita kong nakatambak sa isang sulok pati ang mga isinagot ng mga estudyante ko sa second task noong unang sem ko pa ng pagtuturo. Nakita ko ang sagot ni Demigod, miyembro ng Gryffindor. Tiningnan ko ang sagot niya at naalala ko ang aming klase. Tinupi ko ang papel at isinama ko ito sa mga kailangan nang itapon.



Lumingon ako sa iyo at nakita kitang nagkakabit ng decorations sa pader, seryoso sa iyong paggawa. Inisip ko kung bakit mo ginagawa ang lahat nang ito para sa akin. "Dahil OC ako," iyon ang tiyak na sagot mo. Pero iyon lang ba talaga baby? Iyon lang ba? :)



Salamat sa lahat, baby. Salamat sa paglilinis ng buhay ko. (Yikes, bakit ba kapag in-love ka, nagiging corny ka? Hehe) Nasabi ko na ito sa iyo kanina pero sasabihin ko na lang rin ulit...



"Advanced Happy Valentine's Baby!"



Thursday, February 8, 2007

Better Than Text

Madalas, tuwing Miyerkules, kung wala namang meeting or kung anumang kailangang gawin sa trabaho, mag-isa lang akong namumuhay sa apartment. Napapanis nga ang panis ko nang laway dahil wala naman akong kausap sa buong araw. Wala naman kasi akong klase, kaya wala akong kachokarang mga students ko. Hindi naman kami nagkikita ni LE dahil wala din kaming klase sa MS. Si Chase naman, ang housemate ko, may trabaho sa St. Luke's at madalas gabing-gabi na siya kung umuwi kaya hindi na kami nag-aabot minsan dahil tulog na ako pag-uwi niya.



Minsan naiisip ko na ang weird na wala akong makausap sa buong barangay ng Krus na Ligas na maituturing mo ring isang malaking factory ng mga bata sa dami ng mga tao (at hayop). Hindi naman kasi ako yung tipo ng taong nakikipag-friends sa mga kapitbahay, or nakikipag-friends sa kung sino mang makasalubong ko.



Ang mga nasasabi ko lang sa buong araw ng Miyerkules ay:



"Pabili po..." (ng isang kaha ng Marlboro Menthol, o kaya ay Coke Sakto sa tindahan sa kanto)



"Bayad po..." at "Sa tabi lang po..." (kung sasakay man ako ng jeep papuntang SC o tricycle papuntang Philcoa)



"Pwede po dun?" (habang tinuturo ang available na computer kung mag-iinternet ako dito sa Dizontech)



"Dalawang cheeseburger nga po tsaka isang ham sandwich" (kapag feel kong mag-merienda)



"Isang chili chicken nga po tsaka extra rice" o "Large spare ribs and regular sarsi" (kung feel ko naman mag-dinner sa Bomika o sa Chowking) at



"Don't know what I'm doing here in the studio..." o "I'm here without you baby..." (kung feel kong kumanta mag-isa habang nagpapatugtog ng CD's sa apartment sabay yosi)



Madalas, kapag mag-isa lang ako sa apartment, hindi naman ako nalulungkot. Dahil may pagkatamad nga akong tao, kuntento na ako sa paghiga sa kama at pagbabasa ng mga libro buong araw. Sa ngayon, nabasa ko na lahat ng mga librong meron ako dito sa apartment, pati yung mga libro ni Chase. Ilang ulit ko na ngang nabasa yung iba. Siguro isusunod ko nang basahin yung dictionary dahil wala na talaga akong mabasang iba.



Naisip ko din na sanay na pala akong mag-isa. Kahit na wala man lang kaming TV sa apartment, at nawala pa ang aking lecheng fone, nabubuhay pa din naman ako. Kahit dati pa, noong nag-uuwian pa ako sa bahay ng parents ko sa Las Piñas, madalas nagkukulong lang ako sa kuwarto.



Noong mga panahong iyon, para aliwin ang sarili ko, may ginawa akong music countdown (mahirap i-explain 'to) na sinimulan ko pa noong high school. Wala pa kasi akong PlayStation noon kaya wala talaga akong magawa. Sa paggawa ng aking komplikadong countdown, naaaliw ko ang sarili ko sa tulong lang ng aking ballpen, data notebooks, at scientific calculator. Natutuwa ako na "Wow, nag-number one itong song na ito" or "Shucks, successful na naman ang album ni Britney." Para nga akong baliw minsan. Nang ikwento ko nga kay D ang countdown ko, na-freak out siya.



HIndi ko rin naman kasi masyadong makausap ang parents ko. Hostile pa kami ni Daddy noon. Yung tipong nagsisigawan kami bawat gabi at nabubugbog ako madalas. Si Mommy naman, laging may ginagawa. Hindi pa kami ganoong ka-close kagaya ngayon na parang magkapatid na lang kami kung mag-chikahan at magtuksuhan.



Siguro napapansin ito ng mga students ko dahil tuwing may klase, bago ako mag-discuss or habang nagpapahinga ako sandali, gustong-gusto kong magkwento sa kanila. Sila naman, game na game makinig dahil malamang, ayaw na nilang makinig sa lessons. Naiintindihan ko naman na napapagod din sila sa pag-aaral kaya mutual ang aming benefits sa mga kwentuhan sessions ko.



Madalas, kapag naaalala ko ang baby ko habang mag-isa ako, nalulungkot ako. Sa apartment kasi nangyayari ang aming mga quality times. Sa kama, sa may hagdan, magkatabi lang kaming nakaupo. Kahit hindi kami nag-uusap, hindi maipaliwanag ang contentment ko. Basta nandun lang siya, kasama ko, masaya na ako. Kaya tuloy kapag umalis na siya, damang-dama ko na parang may nawala sa akin.



Kanina nga lang, tumawag siya sa office at siyempre, kinilig na naman ang lola mo. Ang saya-saya ko na kapag naririnig ko ang boses niya. Wala na nga akong pakialam kung may nakakarinig sa akin sa faculty room kapag kausap ko siya sa telepono. Wala akong pakialam kung alam man nila na boyfriend ko ang kausap ko.



Madalas, kapag kumakain ako ng dinner sa labas, at nakikita ako ng mga students ko na mag-isang kumakain at tatanungin nila akong, "Sir, bakit mag-isa ka lang?", itataas ko na lang ang balikat ko kasi wala akong maisagot. Kasi wala dito ang baby ko, iniisip ko na lang. Kasi once a week lang kami magkita. Kasi nagtratrabaho siya ngayon. Kasi hindi kami magkasama.



Matagal na naman akong ganito namumuhay, pero ngayon ko lang naisip na kung tutuusin, madalas pala akong mag-isa. Na malungkot pala talaga kung mag-isa ka. Dumarating yung mga panahon, kagaya ngayon, na nami-miss ko ang baby ko. Napag-usapan na namin noon na dapat ay hindi ako malulungkot kapag hindi ko siya kasama. Dapat maging independent ang kaligayahan ko sa kanya. Pero... ewan ko.



"It wouldn't hurt so bad if it didn't feel so good."



Hindi ko nga maisip kung wala ang baby ko ngayon. Paano na kaya ako? Kahit papaano kasi ngayon, kapag namimiss ko siya, alam ko na magkikita na naman kami sa Sabado. Meron akong inaasahan. Meron akong awareness na somehow, kahit mag-isa ako ngayon, sa Sabado, mayayakap ko na naman ang baby ko. Mahahalikan ko na naman siya. Mahahawakan ko na naman ang kanyang mga kamay.



Mahirap talaga kapag wala kang celfone at hindi mo man lang ma-text ang baby mo. Pero mas mahirap ang buhay kung wala kang minamahal at wala ring nagmamahal sa iyo. At kapag naiisip ko iyon, sumasaya na ulit ako.



Iyon lang iyon.



:)

Tuesday, February 6, 2007

No Read No Right

Do we blog because we want to push ourselves to others? To force them to look at our thoughts and to be aware of our lives as if we are celebrities? Do we blog because we want to be talked about? Because we want others to know that we, unlike them, have a life? That we, unlike them, experience hardships, love spells, crushes, heavy acads, or sex?



Do we blog because we are in need of attention? Do we blog because we want our friends to know that we have problems without telling them directly? Do we blog because we are asking for help, for advice, for a crying shoulder indiscreetly because telling them straight out hurts our pride?



Do we blog because something within us wants to get out but we can never keep it in completely? Like a secret crush, a bitter enemy, or a past lover among your Friendster friends? Do we want to tell them that we feel this or that without telling them in their faces? Why not in their faces? Because it is easier to type than to speak?



Do we blog because we miss our friends and are really longing for them to reach out to us after how many entries already? Do we blog to see whether which among your friends care that much about you? To see whether your friends spend enough time to listen to what you have to say? To see what you're up to at present, to even check on how you're feeling right now? Are they really your friends, if, after reading your hurting entry, they don't even respond?



Do we blog because we are unstable? Because we need to hold on to superficial things like Friendster blogs or livejournal to make our lives make sense? Do we blog because we want to escape from the harsh reality of our lives? Do we blog because we want to make ourselves believe in what we have written? Because bloggers put on their best faces when they are writing about something personal? Sometimes, so much so that what we've written can already be considered as fictional? Is that it?



Why do we start a blog and leave it after four or five entries? Because we've realized there's nothing much to say anyway? Because we make ourselves believe that we do not have enough time? Or because maybe we've realized that we don't really like to write after all?



If we do love to write, then why do we post our entries here where everybody can see? Where your friends can see? Where your crush can see? Bacause we want them to see? Why don't we just write in journals where no one will be able to read what you've written? Because we want them to see?



To blog is to communicate, to make a connection. To blog is to be formally aware of your feelings. To blog is to trust your reader. To blog is to be open, honest, and real.



(So baby, goodluck sa bago mong blog ha? I love you! Mwah! Hihihi!)



To blog can even be, in some ways, to express your love.



(Hihihihi!)



Bloggers of Friendster, unite!

Saturday, February 3, 2007

As Long As

A while ago, I was dancing in front of an audience. Keeping my feet in step with the beat, my mind focused on the next body movement. My ears carefully noting the fast progression of Nelly Furtado's "No Hay Igual" lest I bungle my coordination.



I wasn't nervous at all - just having fun with my fellow dancers and with the audience, savoring that precious moment when I am able to do what I love to do in front of people. Showing off the dance moves we've practiced for days. I can't remember how many times I have performed publicly, and perhaps I have to be thankful for that for my cool nerves during the performance.



I really love to dance. I like to perform. Like most of you, I have secret dreams of becoming a superstar. A celebrity. Often, when I am alone at home, I turn the radio on and play my favorite songs. I dance or sing in front of the mirror, making believe that I am a rock star bawling at the top of his lungs or a pop icon making pa-cute moves in a music video. I can't say whether I'm good at either (I'm probably not) but doing those makes me feel good about myself, and there are a lot of times when I really need to make myself feel better.



But I don't really dream of becoming a TV icon. I know that I'm not talented nor good-looking enough to be a star. Well, when I was a bit younger I even used to believe I was Harry Potter. I was so obsessed with him. Thankfully, I finally grew out of that!



One cool afternoon a few days ago, LE and I were enjoying the breeze on Sunken Garden while talking about our future careers. She too, like me, has dreams of becoming a performer, but unlike me she wanted to make hers a reality. Her problem is she's already well-progressed into being a full-blown chemist, so she's thinking if taking a new career at this point is still possible. Is she on the right track?



I, too, have doubts especially when I am becoming so stressed with the requirements of my masterals. During those times, I ask myself, haven't I been a good student long enough? Haven't I had enough of academic recognition? I've been at the top of my class since Grade 1, been the valedictorian of a science high school, graduated at the top of my batch in college. Don't I deserve a break?



I want to be a writer, I told the ceiling in my bedroom one night when I was mentally exhausted by the scientific journals my professor asked me to read. I want to write and write about my thoughts. I want to make stories. I want to explore life and share what I've discovered to others.



But then, after the long and sleepless nights of poring through enzyme evolution or the thermodynamics of the actinides, and I see the finished report in front of me, I tell myself, "Hey, this isn't bad at all." At the end of the day, despite doing it on the last minute, I always turn up to do a relatively good job of my acads. And in those moments, it comes to me that this - science - is where I'm good at. This is what fits me.



After doing a report, I am satisified that I've learned something new. I am proud that I've learned how enzymes evolve, or why actinides form higher valences than the lanthanides. Knowledge is always good, especially when it is as interesting as chemistry.



I realize that even if I'm only an instructor going through his masterals, through this blog, I am able to fulfill my wish as a writer. That through dancing, I am able to quench my thirst to be a performer. That by being a teacher who is close to his students, I am able to become an entertainer and a celebrity in my own way.



But then, the internet is not always available. The sem always gives way to sembreak. And "No Hay Igual" comes to an end...



Still, the satisfaction that I've done something I love to do remains. That I've done something other people won't expect me to do being a grownup teacher and all... Those things bring me contentment and a sense of completeness.



So as long as I love to write, this blog will continue to exist. As long as I love to share my knowledge, I will continue to teach. As long as chemistry amazes me, I will continue on my way to becoming a scientist. And as long as the beat keeps my body groove, I will continue to dance.



Till the next performance!



***
This entry is dedicated to Jo, Patch, and Arizza, my co-dancers. Thank you for the experience. I had loads of fun.



And of course, I'll never forget D, my baby. The sunshine of my life. (Yihee!) The reason why I have the reason to dance at all (kahit na kinuha na ang aking bed at ang ref namin sa apartment.)