Ang Orgy

Magpalit ka na ng shorts. Yan. Dahan-dahan lang baka magising sila. Kunin mo yung jacket mo. Maglagay ka ng pabango. Kumuha ka ng pera. Konti lang kasi baka manakawan ka. Tingin ka sa relo. 1:30 am. Kaya iyan. Bahala na. Kunin mo yung susi. Patayin ang ilaw. Isara ang pinto. Dahan-dahan baka magising sila.

Lakad ka nang mabilis. May mga tamabay sa kanto. Alam nila ang gagawin mo, nararamdaman mo. Kasi pareho lang ang pinipintig ng mga laman niyo.

May mga tao pa naman sa kalsada. Mabuti. Tingnan mo maigi yung iba kasi kaduda-duda ang itsura. Abang ka ng jeep. Sakay. Di mo sigurado kung magkano ibabayad. Hindi ka rin kasi sigurado kung saan ka nga aabutan ng umaga. Tingin ka sa relo mo. 1:45 am. Kaya pa iyan.

Mabilis. Malamig ang biyahe. Lahat sila sa jeep inaantok. Pagod. Ikaw lang ang gising na gising. Kinakabahan ka pero nananabik din.

Nakita mo ang simbahan. Baba ka na. Naka-sando at grey na shorts daw siya. Ayun. Nag-aabang sa iyo. Lumapit ka. Kumaway. Hindi ka niya matingnan sa mata. Alanganin kayo pero andun ka na.

Nauuna sila maglakad. Nakita mo mga kaibigan niya. Sabi niya tatlo lang kayo. Pero tatlo na sila. Maiikli ang shorts. Parang may mga foundation ang mga mukha. Halata kung magsalita. Pero siya, yung naka-sando. Gwapo. Maganda ang tikas. Bumilis ang tibok ng iyong puso.

Sinamahan ka niya sa tindahan. "Ano ba iniinom niyo?" tanong mo. Mamaya may bitbit ka nang Empi lights at pineapple juice. Tara na daw, sabi niya.

Madilim na eskinita. Lahat ng bahay tinitingnan mo. May magandang mga bahay. May pangit. Dito kaya? Doon? Kumahol ang mga aso.

Pumasok siya sa bahay na kulay asul. Pinapasok ka niya. Maayos naman ang bahay. Umupo ka daw muna. Hindi daw niya bahay yung pinasukan niyo, sa kaibigan niya. Pag-upo mo, doon pa lang niya tinanong kung ano pangalan mo.

"Bryan," sabi mo.

"Doon tayo sa kwarto," sabi niya. Umakyat kayo ng hagdan. Nakita mo kung paano lumapat ang shorts niya sa kanyang mga hita. Nakita mo ang legs niya. At naisip mong gusto mo itong mahawakan.

Umupo ka sa kama, sa tapat ng malaking monitor ng isang desktop computer. Hindi ka niya masyado pinapansin. Nagtitimpla siya ng chaser. Humiga ka sa kama at nag-relax. Maya-maya nandyan na mga kaibigan niya. Apat na kayo sa kuwarto. May papunta pa daw na isa. Yung boyfriend ng isa dun. "Paano kaya kami nito?" naisip mo.

Naging abala sila sa Facebook. Sa iTunes. Kinakausap ka nila at alam mong mabait naman sila. Usapang trabaho. Usapang Regine Velasquez. Usapang volleyball. Hindi ka mamamatay ngayong gabi. Makakahinga ka nang maluwag.

Umiikot na ang shot at si sando guy ang tumatagay. Hindi mo maiwasan ang lagkit ng iyong mga tingin sa kanya. Dumadapo sa kanyang mga braso. Sa kanyang balikat. Sa kanyang dibdib. Kapag inaabot niya sa iyo ang mga baso ay sinasadya mong mahawakan ang mga daliri niya. May singsing siya. May kuwintas na rosary na kulay pilak.

Nagsindi ka ng yosi kahit na mabagal dumating ang tama. Usapang boyfriend. Usapang kaibigan. "Ayos ka lang?" tanong nila. Maya-maya dumating na ang hinihintay na jowa nung isa. Nagyakapan sila. Naghawakan.

Bumaba si sando guy para magtimpla ng kape at ikaw na muna ang nagtagay. Lumalabo na ang mundo pero eye level ka pa rin mag-shot. Bumaba ka para i-abot kay sando guy ang shot niya. "Ako na agad?" sabi niya habang inabot mo ang mga baso. Gusto mong hawakan ang gilid ng katawan niya. Gusto mo siyang yakapin. Pero mabait ka. Sa buong buhay mo ganun ka naman talaga, kahit na gusto mong magpanggap na hindi.

Nainom na niya ang alak at iniaabot na niya sa iyo ang baso. Duwag kang umakyat ulit sa kwarto para ituloy ang pagtagay. Uminom ka na lang ng dalawang magkasunod na shot bilang parusa sa sarili mo.

Pag-akyat niya, doon siya umupo sa kabilang dulo ng kama. Ayaw niyang lumapit sa iyo. Naubos na ang juice at tubig na lang ang chaser niyo. Inabot mo ulit sa kanya ang mga baso. "Nilalasing mo ako ha?" sabi niya. Tumawa sila pero sumabog ang tawa nila at naging magulong ingay lang. Humihirap na mag-isip.

Usapang sex. Nagsalita si sando guy. Tungkol sa dibdib niya. "Bakit?" sabad ng isa. "Didilaan na ba?" Tawanan. Narinig mong hindi daw siya nakikipag-sex nang basta-basta. Tumawa lang yung mga kaibigan niya. Hindi mo alam ang isasagot. O kung sasagot ka nga ba. Tuloy ang shot.

Umiikot na ang mundo. Naglalampungan ang mag-jowa. "Torpe ka daw o," may nagsabi. Hindi mo alam kung sino. Hindi mo alam ang isasagot. "Bakit? Paano ba dapat?" tanong mo sa kanila. Litong-lito ka. Hindi mo alam kung may sumagot dahil lahat ng atensyon mo nakatoka na sa paglalagay mo ng yosi sa ashtray. Dumodobleng ingat ka dahil gumagaslaw na ang mga galaw mo. Mahirap mag-isip. May alak pa. Sinasabihan mo ang sarili mong tama na at lasing ka na pero may alak pa. May alak pa.

Nag-CR ka. Pagbalik mo sa kwarto, wala na si sando guy. Nasa kabilang kwarto na daw. Susunod ka na sana pero bigla siyang bumalik. Narinig mong uuwi ka na daw.

Uuwi. Ikaw.

Kinuha mo na ang jacket mo. Hindi mo siya tinitingnan. Hahatid ka niya. Lahat sila ihahatid ka sa sakayan. Hindi ka niya pinapansin man lang. Nang dumating na ang jeep mo, ni hindi mo alam kung nakapag-paalam ka ba sa kanya. Kahit dila mo mahirap na gamitin sa pananalita. Lumiliwanag na ang paligid. Sa jeep ka pala aabutan ng umaga. Akala mo sa kama, katabi niya.

Hilong-hilo ka. Nililingon ng ibang pasahero. Amoy alak. Hinigpitan mo ang kapit mo sa jeep. Hindi lang dahil nasusuka ka. Kundi dahil nasasaktan ka. Laro lang ang lahat ng ito pero may kalungkutang bumabalot sa lahat ng sumasali dito.

Bumaba ka na. Nagpasalamat dahil kaya mo pa. Marami nang tao sa paligid kaya binabantayan mo ang paglalakad mo. Nagpapanggap kang hindi lasing. Nagpapanggap kang okay ka lang kahit na ang gusto mo lang gawin ay huminto, umiyak, at maglupasay sa kalsada.

Bisikleta

Grade 4 ako nang una akong bilihan ng tatay ko ng bisikleta. Kahit na busy siya sa trabaho noon, gumagawa din naman siya ng effort para magampanan ang role niya bilang tatay ko. Nagpunta kasi siya sa Saudi noong mas bata pa ako, kaya marami rin siyang na-miss sa buhay ko. Hindi niya ako nakitang unang umakyat sa stage para makuha ang aking unang medalya. Hindi niya ako nakitang pumarada sa kalsada bilang "Mr. Mexico" noong United Nations day. Hindi niya rin nakita kung paano ko natiis ang panununtok sa akin noong isang kalaro kong masama ang ugali.

Tuwing Sabado ng umaga, dinadala niya ako sa kalsada sa tabi ng eskwelahan namin. Doon kasi ang may malapit na malawak na espasyo para makapag-practice ako. Siyempre, may dalawang training wheels pa munang nakakabit sa bike ko at wala namang effort na kayang-kaya kong sakyan ang bike ko kapag ganoon. Pero kahit na madali lang, hindi ko din siya nagustuhan masyado. Una, dahil nakakapagod. Hindi talaga ako yung bata na mahilig maglaro sa labas. Mas gusto ko pa maglaro ng mga tau-tauhan at gumawa ng mga imbentong laro kasama ang kapatid ko. Pangalawa, dahil nahihiya ako kasi matanda na ako pero hindi pa rin ako marunong.

Isang beses, tinanggal na ng tatay ko yung dalawang maliit na gulong. Subukan ko na daw na wala yung mga yun, sabi niya. At iyon, takot na takot ako. Isang pedal ko pa lang tumba na ako. Tingin daw ako sa malayo. Balanse daw ako. Sinubukan ko din naman talaga pero lagi akong natutumba. Sabi niya, lahat daw ng batang nagsisimula mag-bisikleta ay masusugatan at masusugatan. E takot akong masugatan. Kulang ako sa lakas ng loob. Kaya huwag na lang. Umuwi na lang kami.

Minsan nga may napadaang kaibigan ng tatay ko habang nagprapractice ako. "Tanggalin na natin yung maliit na gulong," sabi nung mama. "Ayaw niya," sabi ng tatay ko. "Hindi pa siya marunong." At sa sobrang hiya ko, iyon na ang huling beses na sinakyan ko ang bike ko sa labas.

Di naglaon, nakalakihan ko na yung bike. Hindi rin naman nagustuhan ng kapatid ko ang mag-bisikleta kaya natambak na lang siya sa kuwarto. Para hindi masayang, ang ginawa na lang namin ng kapatid ko ay ginamit namin syang parte ng mundo ng aming mga tau-tauhan. Yung pedal, naging rollercoaster kuno. Tapos yun pinaikot-ikot na lang namin pabaliktad yung pedal at inimagine na himihiyaw sa tuwa at kaba yung mga tau-tauhan namin. Yung upuan sa likod, naging parang verandah kung saan pwedeng tumambay ang mga tau-tauhan namin doon at mag-kwentuhan. Yung gulong, naging parang bundok kuno na pwedeng akyatin.

Pero hindin pa din tumigil ang tatay ko. Bumili pa siya ng isang bisikleta na mas malaki. Pero wala, ayoko pa rin. Lumaki lang at mas naging exciting ang rollercoaster ng mga tau-tauhan ko. Minsan kapag bored ako, sumasakay din naman ako at pinepedal nang pabaliktad, at iniisip kong parang nasa gym lang ako. Ilang buwan din siyang nakatambak lang sa kwarto hanggang sa pinamigay na lang niya sa pinsan ko para may makagamit naman. Siguro dapat nalaman na niyang hindi talaga ako sporty nung ginawa kong upuan ang basketball na regalo sa akin noon ng ninong ko noong nakaraang Pasko.

Mahilig talaga sa bisikleta ang tatay ko. Hanggang ngayon, inaalagaan pa din niya yung bisikleta niya na sinasakyan niya tuwing may kailangang bilihin sa medyo malayo o kung bibisitahin niya ang lola ko sa Paranaque. Kahit ngayon, madalas ko siyang naaabutan na kinukumpuni ang bisikleta niya, na minsan namamangha na nga ako kung ano pa bang kailangang ayusin dun dahil parang ayos na ayos na niya. Minsan, narinig ko silang nag-uusap ni Mommy at pabiro niyang sinabi na yung bisikleta niya ang tanging magiging kotse niya. Nalungkot ako dahil alam kong pangarap din sana ni Daddy na magka-kotse.

Dati, noong lumipat na kami ng bahay sa Las Pinas, yun din ang sinasakyan namin papunta sa school namin sa Paranaque. Yung kapatid ko nakaupo sa harap tapos ako sa likod. Naaalala ko pa din yung mga panahong natatakot ako kapag gumegewang ang bisikleta kasi baka dumausdos kaming tatlo sa kalsada. Pero hindi naman nangyari yun. Isa sa mga pinakanaalala kong mga moments yung tatlo kaming nasa bisikleta, malamig ang hangin at halos manigas na ang kamay ko sa pagkakapit sa upuan, at matingkad ang kulay ng langit at mga ulap dahil sa papalabas na ang araw. Masaya din pala noong panahong buo pa ang aming pamilya. Noong simple pa ang lahat.

Ngayon, hindi pa rin ako marunong mag-bisikleta. At sobrang inggit na inggit ako sa mga marurunong. Sinusundan ko talaga ng tingin yung mga nagbibisikleta minsan. Iniisip ko kung ano ba ang pakiramdam nila. Para bang tumatakbo? Para bang lumilipad? Ang sarap siguro maramdaman nung ganung feeling... Yung hangin tumatama sa mukha mo tapos ang free... Ngayon sa tricycle ko na lang sinusubukang maramdaman yun. Uupo ako sa likod ng driver tapos minsan talaga titingin ako sa langit habang mabilis ang takbo ng tricycle. O kaya naman sa mga Fairview bus na hindi aircon, lalo na kapag gabi o madaling araw. Halos ilabas ko na ang ulo ko sa bintana para lang maramdaman yung ganung feeling na mahangin at parang lumilipad...

Minsan naiisip ko na perpektong simbolismo sana yun ng buhay ko kung marunong lang ako mag-bisikleta. Yung malaya kang gumalaw. Yung mabilis at parang lumilipad. Naisip ko kung marunong lang ako, tatayo pa ako habang pumepedal. Tatalon pa sabay sigaw habang tumatakbo nang mabilis! At mag-eexhibition kagaya ng sa mga panaginip ko. Pero hindi ko natutunan yun eh. Hindi ko natutunang mag-balanse kaya isang pedal ko lang tumba na agad ako. Parang ngayon sa totoong buhay, hindi ako marunong mag-balanse ng mga dapat kong gawin at gusto kong gawin. Kung inayos ko lang ang buhay ko, siguro nabilihan ko na ang tatay ko ng kotse ngayon.

Naisip ko din kung mas magiging proud ba sa akin ang tatay ko kung natuto akong mag-bisikleta. Magbibike kaya kami side-by-side? Mas makakapag-father-and-son bonding kaya kami kung ganun? Pero wala eh. Naging nerd ako turned party animal. Naging bading pa. Kung hindi ako naging ganito, hindi kaya niya ako mapapalayas ng bahay kagaya nung ginawa niya dati? Hindi niya kaya ako bubugbugin at sisigawan? Naiisip kaya ng tatay ko yun habang kinukumpuni niya ang bisikleta niya na sana ang relasyon namin bilang mag-ama ang kinukumpuni niya?

May mga bagay na lumipas na at wala na tayong magagawa para baguhin pa ang mga iyon. Pero nasa puso ko pa rin ang pagnanais na sana, bago ako mamatay ay matutunan ko rin mag-bisikleta. Kahit na matanda na ako, sana dumating pa din yung panahon na malalapitan ko ang tatay ko at masasabing, "Daddy, pwede mo ba ako turuan mag-bike?"